50 shades of brown

Klik om de foto in het groot te zien!

Eindelijk stond de camper op zijn plekje, veilig in de loods van de buurman. En nu...? Gelijk maar de handen uit de mouwen steken? Voorzichtig bekeken we het 50 tinten bruine interieur: lekker oud, maar inmiddels kan het gewoon door voor (super hip) retro. Misschien zouden we wel wat dingen kunnen wassen en hergebruiken.



Terwijl ik hier over na stond te denken, ontdekten we dat er achter de bijrijdersstoel gordijntjes bungelden, uiteraard weer in de retro 50 tinten bruin. Mijn nekharen gingen lichtelijk overeind staan en nee, dit kwam niet door de kleur of het materiaal! Voorzichtig pakte ik de uiterste punt van een gordijntje. Binnen no-time had ik kippenvel en kriebels over mijn hele lijf, precies wat ik al dacht: spinnennesten.... En niet eentje, nee, in elke plooi, in elk hoekje, onder elk latje zat wel wat. "Oh joh, die zijn hartstikke dood!" zei vriendlief in alle onwetendheid. Na jaren op stallen, maneges en boerderijen rond te hebben gelopen, in combinatie met een lichtelijke Arachnafobia, had ik zwaar mijn twijfels. Dapper plukte vriendlief de eerste nesten van de gordijntjes "Zie je, je kan ze gewoon weghalen hoor, die dingen zijn helemaal uitgedroogd." en voor één keer hoopte ik vurig dat hij gelijk had (en dat zegt wat, want wij vrouwen hebben normaal gewoon graag gelijk).

Binnen enkele minuten leek het wel of er een spinnen-explosie plaats had gevonden. Ze kropen uit alle hoeken en gaten, kwamen langs gevlogen aan dunne spinnenragjes en zelfs meneer "ze zijn hartstikke dood" begon enigszins ongemakkelijk over zijn armen en nek te wrijven. Onze eerste missie was duidelijk: lokaliseer de spinnennesten en maak de boel onschadelijk. Gewapend met een stoffer en stofzuiger gingen we aan de slag en al snel hadden we de meeste nesten gevonden en opgezogen. De weken daarop waanden we ons toch nog een beetje in een horrorfilm, het stikte nog van de spinnetjes, die 's nachts driftig nieuwe webben in en rond de camper hingen. Maar na dagelijks de strijd aan te zijn gegaan met die kleine gluiperds, kunnen we nu opgelucht mededelen dat Missie Arachnafobia erop zit!

Het voordeel van onze strooptocht was dat we gelijk een goed beeld kregen van de staat waarin het interieur verkeerde. We wisten al wel dat het niet al te fris meer was, wat wil je ook na al die jaren, maar dit was zelfs met een flinke wasbeurt niet meer te redden. De matrassen zaten vol gaten (zoals een vriend van ons zei: "Je gaat me toch niet vertellen dat je op zo'n smerige rattenhol gaat slapen?!") en de stoelhoezen vielen letterlijk uit elkaar als je ertegenaan blies. We besloten al snel om de boel helemaal leeg te trekken en alles van stof of schuim te vervangen, weg met die 50 tinten vies! Na flink de handen uit de mouwen te hebben gestoken, konden we tevreden (en super stoffig) terugkijken op onze eerste officiële klusdag.  En als afsluiter zijn we een nieuwe traditie gestart: de race naar de douche....